Graspop Metal Meeting 2016. 2η ημέρα (Paradise Lost, Testament, Obituary, Ghost, Slayer, Nightwish, Volbeat)

Δεύτερη ημέρα λοιπόν και καθόσον χρειαζόμουν λίγο χρόνο βραδινού ύπνου και ξεκούρασης και μια κάποια απόσταση να διανύσω μαζί με παρκάρισμα, περπάτημα κτλ, «έσκασα» κατά τις 15.00 στο χώρο αν και πρόθεσή μου ήταν να έρθω νωρίτερα. Ο καιρός ήταν χάλια, έβρεχε κατά διαστήματα αλλά η διάθεση παρά ταύτα ήταν στο ζενίθ αναλογιζόμενος τι έχω να δω και σήμερα.

Ξεκινώντας την περιγραφή της ημέρας να παραθέσω την, κατά την ταπεινή μου γνώμη, υπερβολή/ρίσκο των διοργανωτών για επιλογη των Volbeat ως headliners, που έκαναν επίσης το 2014 πάλι επιλέγοντάς τους ως πάλι ως headliners στο κεντρικό stage πάνω από Gamma Ray και Mastodon! Ακριβώς ίδια φάρσα (...???) μας έκαναν στο Download του 2005 με Headliners κάποιους Feeder στην Main Stage αφήνοντας πίσω τους Garbage και Megadeth! 

Killswitch Engage

Ξεκινάμε την μέρα μας με Killswitch Engage στην Μain stage 2, ένα πολλά υποσχόμενο γκρουπ που ξεπέρασε την δεκαετία ζωής δίνοντας μας αξιόλογες, κατά καιρούς, δουλειές. Τα "Fixation On The Darkness", "My Last Serenade", "A Bid To Farewell", "Rose Of Sharyn" και ειδικά το "The End Of Heartache" κορυφαία ως επιλογές στο setlist τους.

Ο εδώ και 4 σχεδόν χρόνια performer Jesse  Leach αντικατέστησε επάξια τον πολύ καλό Howard Jones με τον οποίο το γκρουπ γνώρισε ίσως τις καλύτερες στιγμές του. Ας όψεται όμως ο κωλοδιαβήτης που ανάγκασε σε αποχώρηση του τελευταίου. Όπως και να’χει το γκρουπ συνεχίζει ακάθεκτο και αυτό φάνηκε από την πολύ καλή του παρουσία σήμερα.

Δυστυχώς όμως έπρεπε να τoυς αποχωριστούμε νωρίς λόγω Paradise Lost σε άλλη σκηνή. Τι να κάνουμε, αδυναμίες είναι αυτές...

Paradise Lost

Έχω δεΙ αρκετές φορές τους Lost αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές όταν πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα σου γκρουπ. Προσπαθώντας να είμαι οσο το δυνατόν αντικειμενικός, θα έλεγα ότι η εμφάνισή τους ήταν άκρως ικανοποιητική συγκρινόμενη και με άλλες πιο «διεκπεραιωτικές» . Άλλωστε είναι γνωστό ότι τα live τους δεν είναι και το δυνατό τους σημείο…

Η Marquee stage ίσως ήταν και ιδανική όντας ένας μεγάλος κεκαλυμμένος χώρος που θύμιζε ένα τεράστιο club. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση σε αντίθεση προφανώς με τον Gus και την παρέα του που προτίμησαν να παίξουν ξημερώματα, αυτό μετράει άλλωστε στο βιογραφικό της μπάντας, τα «βαρέα ένσημα» (εμφάνιση στην main stage) παραμερίζοντας την ουσία. Αρκετά όμως με τις κακίες, τα είπαμε και προηγουμένως στην 1^η ημέρα.

Το setlist ήταν πολύ καλό. Ξεκινούν με την κομματάρα «Νo hope in sight», κατά την γνώμη μου συγκαταλέγεται στα καλύτερα που έχει βγάλει το γκρουπ. Live είναι επίσης συναρπαστικό, ο Holmes φαίνεται να είναι στην μέρα του! Συνεχίζουμε με τα παλιά και κλασικότατα “Pity the Sadness” και “As I die” δημιουργώντας ένα φοβερό κλίμα. H έκπληξη έρχεται με το “Rapture” και «Dead emotions» από το «Gothic» θέλοντας ίσως να ενισχύσουν αυτή την επιστροφή στις πιο death και brutal εποχές. “Faith divides us, death unites us”, “Dead emotion” ενώ η εισαγωγή του «Εmbers fire» σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο! “Return to the sun” και ακούμε ξανά τον Nick να γρυλίζει ακόμπιαστα, ενώ δεν μας χάλασε καθόλου και το «Τhe enemy» που ακολούθησε. Kαι εκεί που υποψιαζόμασταν ότι θα μας αφήσουν έτσι απότομα αφού μας χαιρέτισαν (το έχουν κάνει πολλάκις άλλωστε…)  κλείνουν με το εκπληκτικό «Beneath broken earth», τον απόλυτο doom death ύμνο της δεκαετίας! Η απόδοση του γκρουπ ήταν πολύ καλή, ο δε Nick δεν είχε κανένα πρόβλημα στην εναλλαγή των φωνητικών και η μπάντα φάνηκε δεμένη χωρίς παρατράγουδα.

Testament

Oι Τestament είχαν ήδη αρχίσει εδώ και 10 λεπτά και ‘γω, ενώ παίζουν το τελευταίο κομμάτι οι Lost, ήδη τρέχω να βγω για το  main stage 1 όπου έχει το κλασικό  thrash την τιμητική του. Προλαβαίνω το 3^ο κομμάτι τους «Τhe Preacher» από το “The new order”. H 80τίλα είναι παντού στην ατμόσφαιρα, o Chuck Billy δίνει τα ρέστα του, ενώ οι βετεράνοι Peterson και Skolnick πυροβολούν με riffaρες το κοινό. Ο εδώ και μερικά χρόνια αντικαταστάτης του θεού Paul Bostaph στα ντραμς, Gene Hoglan, επίσης βαρύ πυροβολικό με θητεία σε  Dark Angel, Death, Fear Factory να έχει δέσει απίστευτα με το υπολοιπο γκρούπ! Αν το σκεφτεί καλά κανείς πρόκειται για μια dream team τελικά! 

Απολαύσαμε τους thrash ύμνους «Practice what you preach”, Into the pit” και «Τhe new order” όπως και το πολύ καλό “The formation of damnation” από τον ομώνυμο δίσκο. Μας έλειψαν όμως πολλές κομματάρες απο το “Souls of Black” και “The Ritual” που τα θεωρώ διαμάντια του είδους όπου δεν έπαιξαν δυστυχώς τίποτα από αυτά. Βέβαια τι να πρωτοπαίξεις σε 45-50λεπτά, πάντα θα υπάρχουν παράπονα από κάποιους, όπως και να’χει ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση από κορυφαίους thrash μουσικούς.

Obituary

Δεν μπορώ να πω πως είμαι fun των Obituary, σέβομαι όμως την ιστορία τους και την προσφορά τους στο death metal. Εφόσον την ίδια ώρα οι Dropkick Μurphys δεν ήταν ικανοί να με κρατήσουν στην διπλανή σκηνή με το (κατά τα άλλα εξαιρετικό) “Rose Tattoo", έφυγα για να δω τον John Tardy και την παρέα του από την Φλόριντα στην «σκοτεινή» Μarquee stage. 

Ανοίγουν την εμφάνισή τους με το instrumental “Redneck stomp” και στην συνέχεια οι δίκασες πηγαίνουν σύννεφο με το "Centuries of lies και «Visions in my head” με τα υπέροχα κοφτά riff. Τα "Slowly we rot" και "Cause of Death" σημάδεψαν την ιστορία του Death metal και είχαν την τιμητική τους με τα "Intoxicated”, “Bloodsoaked”, “Dying”, “Find the Arise” “till death” “Chopped in half” “turned inside out” και "Slowly we rot" με το οποίο έκλεισαν την εμφάνισή τους. H φωνή του Tardy, παρά τα χρόνια παραμένει χαρακτηριστική και πιστεύω ότι και τα υπόλοιπα μέλη δεν υστέρησαν καθόλου σήμερα.

Ghost

Έπειτα από λίγο ξεκούραση και φαγητό αφού και αυτή η μέρα ήταν «θανατηφόρα» από το πλήθος των γκρουπ, έφτασε 20.00 και στην main stage 2 ανεβαίνουν οι Ghost για τους οποίους δεν μπορώ να πω ότι έχω και την καλύτερη άποψη από μουσικής πλευράς αλλά ήθελα πολύ να τους δω για 1^η φορά αφού το μουσικοθεατρικό «πακέτο» τους μου κίνησε την περιέργεια. 

O papas Emeritus μου άρεσε πάνω στην σκηνή και θεωρώ ότι ως frontman/performer έχει πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό. Ξεχωρίζω το “Cirice” και “Monstrance Clock” με το οποίο έκλεισαν το live.

Slayer

Eχω ειλικρινά χάσει το μέτρημα στο πόσες φορές έχω δει τους Slayer. Επιβλητικοί, μεγαλοπρεπείς και αρχοντικοί έδωσαν στον κόσμο για άλλη μια φορά αυτό που ζητούσε. Γνήσιο ατόφιο thrash όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα αφού αυτοί το δημιούργησαν! Ο Paul Bostaph αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο πλέον για το γκρουπ και ο Gary Holt μόνο αμελητέο δεν τον λες, χωρίς να σημαίνει ότι δεν μας λείπει ο μέγας Hanneman. 

Παρόλο που οι Slayer είναι κατά το ήμισυ με την αρχική τους σύνθεση, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ακράδαντα ότι μπορούν να προσφέρουν ακόμη πολύ καλές δουλειές όπως το τελευταίο «Repentless» αλλά και να αποδώσουν επίσης αξιοπρεπέστατα σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση όπως η σημερινή. To ομώνυμο “Repenltess” λοιπόν έλαχε να μας ξεκινήσει σε μία ακόμη thrash υπερθέαμα. Σαν να ήταν χρόνια μαζί, το ρόστερ των σφαγέων συνέχισε να μας πυροβολεί με τους ύμνους «Postmortem» , «War enselble», «Μandatory Suicide», «Dead Skin mask», «Born of fire», «Season in the Abyss», «South of Heaven” , “Raining Blood”, Black magic” κλείνοντας ονειρικά με το“ Angel of Death”. Χαμός! Όπως καταλάβατε βασίστηκαν στα «κλασικά» όπως κάνουν συνήθως οι μεγάλες μπάντες στα μεγάλα φεστιβαλ, κάτι το οποίο δεν μας χάλασε καθόλου όπως και τα νεότερα “You against you” από την τελευταία τους δουλειά , «Disciple”, “Hate worldwide”. 

Η έκπληξη, θαρρώ, στο setlist ήταν το «fight till death» από την εποχή του Show no mercy υπενθυμίζοντάς ποιος ίδρυσε το μουσικό ιδίωμα! O ήχος ήταν πολύ καλός, ο καιρός βοηθούσε αφού δεν έβρεχε και η σκηνική παρουσία ήταν μια τυπική-καλή εμφάνιση Slayer. Από τα γκρούπ που βλέπεις και ξαναβλέπεις και ξαναβλέπεις….

Νightwish
Oι Φινλανδοί Nightwish ήταν στην πραγματικότητα και το τελευταίο μεγάλο γκρουπ της ημέρας ασχέτως εάν οι διοργανωτές είχαν διαφορετική άποψη με τους Volbeat... H εμφάνιση τους ήταν φαντασμαγορική με πολλά εφέ, φωτιές, πυρσούς κ.α. η δε πανέμορφη και επιβλητική Floor Jansen να δίνει τον καλύτερο της εαυτό εξομολογούμενη επι σκηνής ότι πριν από λίγα χρόνια, σαν μικρό κοριτσάκι, ούτε που φανταζόταν ότι θα βρισκόταν σε φεστιβάλ τέτοιου βεληνεκούς με γκρούπ μεγαθήρια πόσο μάλλον ότι θα τραγουδούσε με το συγκρότημα που θαύμαζε από μικρή.

Η αλήθεια όμως ειναι ότι όσο αφορά το setlist δεν ήταν και το καλύτερο, έχοντας μάλιστα στην διάθεσή τους 1 ώρα και 15 λεπτά. Επαιξαν τα "Shudder Before The Beautiful", "Elan", "Weak Fantasy" και "Yours An Empty Hope" από το νέο άλμπουμ, ενώ τα "Ghost Love Score", "Nemo" και το "Ever Dream" ήταν τα μοναδικά κομμάτια που έπαιξαν από την εποχή της Tarja. Επίσης στο setlist ήταν τα "Storytime", "Last Ride Of The Day" και "I Want My Tears Back" από το "Imaginaerum" και το “Sahara” από το "Dark Passion Play". Eχω πάντως την εντύπωση ότι ίσως το κοινό να προτιμούσε περισσότερα από τους εξαιρετικούς δίσκους "Οnce” ,”Century child” και "Οceanborn” αλλά ίσως είναι περισσότερο του προφανούς ότι μάλλον ο leader του γκρούπ κ_ος Holopainen σκοπίμως δεν θέλει να θυμάται και πολύ την Tarja...

23.50 και ώρα για επιστροφή στην βάση μας για ξεκούραση βλέποντας τους Volbeat καθως απομακρυνόμουν απο το χώρο. Η αυριανή ημέρα θα είναι κουραστική έχοντας στο πρόγραμμα τουλάχιστον 6 γκρουπ!