ΧΑΛΑΣΜΕΝΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ

Χωρις να ειμαι φανατικός αλλά απλός φίλος των Moonspell τους βγαζω το καπέλο… ΤΙ ΜΠΑΝΤΑΡΑ!! Επαγγελματίες με ολη την καλή ένοια, τιμιότατοι και άριστοι στην εμφάνισή τους! Ο Fernando θεατρικότατος, γεμάτος πραγματική ενέργεια και πολυ καλή επικοινωνία με το κοινό! Το set list ηταν αρκετα ικανοποιητικό, η διάρκεια απολυτως αναμενόμενη και “χορταστική” για co-headliner. Ο ήχος ελαφρα πρoβληματικός στην αρχή αλλά οι καλοι ηχολήπτες τον στρωνουν στην πορεία όπως και έγινε. Bασίστηκαν στο πρόσφατο 1755 και το Irreligious αν και κορυφαιες στιγμες ήταν τα “Breath” (αγαπημενο μου) και το κλασικό “Alma Mater”.  Φοβερη και η στιγμη που βγηκε αργότερα στους Christ και ερμηνευσε μαζι με Σακη το “Among 2 storms” απο την υπερδισκάρα Dead poem! Οι Rotting  Christ βγήκαν σύμφων με το πρόγραμμα και στις 23.20 περιπου ήταν πάνω στη σκήνη δίνοντας το κλασικό σύνθημα "πουτ@να όλα!" . Η απόδοσή τους πολυ καλή όπως και ο ηχος αν και νομιζω ότι το 2017 που τους ειδα ήταν ελαφρως καλ

Mιά μόνο λέξη. Αριστούργημα ✪✪✪✪✪✪ Πρόκειται για την πρώτη κανονική, κατά κάποιο τρόπο, κυκλοφορία του γκρουπ καθόσον τα προηγούμενα δισκογραφικά τους βήματα βασίζονταν σε διασκευές και παραλλαγές παραδοσιακών ελληνικών ήχων. Κατι το οποίο έκαναν πολύ επιτυχημένα, άρεσε (και σε μένα πολύ μάλιστα) και ομολογώ ότι παρα ταυτα με έκανε να πιστέψω ότι ήταν το «ταβάνι» τους. Αμ δε!  Έχοντας λιώσει κυριολεκτικά το τελευταίο πόνημα των VIC δυσκολεύομαι πραγματικά να βρω τις κατάλληλες λέξεις που να περιγράφουν το μουσικό υπερθέαμα των Ηπειρωτών metallers (…?) Mια γενική διαπίστωση. Ηχεί πολύ κοντά σε Tool αλλά πολύ καλύτερα! Ιεροσυλία? ΟΧΙ κατ’εμε! Καθώς κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Γιαννιώτες φαίνεται ότι έχουν πάρει πολλά στοιχεία από τους (υπερτιμημένους…)  Αμερικάνους ενώ τα έχουν παντρέψει τόσο καλά που ακούγονται ταυτόχρονα πολύ πιο φρέσκοι !! Τα στοιχεία που βρίσκουμε στον δίσκο είναι αμέτρητα. Το ότι κατάφεραν να τα συνδυάσουν χωρίς να ακούγεται ένα συνοθύλευμα ήχων το

   "Pop is dead. Long live Pop" ✪✪✪✫✫✫ Έβδομο άλμπουμ για τους πετυχημένους Ολλανδούς, πέντε χρόνια μετά το Hydra το οποίο παρά τις καλές του συνθέσεις και το καλό αποτέλεσμα, κάπου φώναζε ότι το γκρουπ είχε εγκλωβιστεί. Oι Within Temptation είναι από τους καλλιτέχνες που ομολογώ πως άκουγα αρκετά τα τελευταία χρόνια έχοντας μαγευτεί από την πολυδιάστατη φωνή της Sharon αναγνωρίζοντάς την ανησυχία και την διάθεση τους για πειραματισμούς σε νέους και διαφορετικούς ήχους έστω και αν αυτοί γίνονται μέσα στα «όρια» του mainstream γηπέδου.  Εδώ μάλλον επιβεβαιώθηκαν οι όποιες φωνές θεωρούσαν καταλυτικό το προσωπικό άλμπουμ της Den Adel “My indigo”  καθώς με το Resist εχουμε μια απομάκρυνση του γκρουπ από τα metal μονοπάτια παρά την όποια δυναμική που εκπέμπει.  Ο δίσκος λοιπόν στο σύνολό του μοιάζει περισσότερο με μια δυναμική Pop κυκλοφορία παρά με οτιδήποτε μας έχουν συνηθίσει. Το διαφορετικό  ίσως έχει να κάνει με την παραγωγή που (ευτυχώς) μοιάζει να την έχει κά