Graspop Metal Meeting 2016. 3η ημέρα (Iron Maiden, Saxon, Twisted Sister, Anthrax, Overkill)

Overkill

Eχοντας και πάλι μια γεμάτη ημέρα, καθυστέρησα εσκεμμένα λίγο να ξεκινήσω από το κατάλυμά μου ώστε να δω το 1^ο πραγματικά ενδιαφέρον γκρουπ. Αυτό ήταν οι θρυλικοί Overkill. Έφτασα ακριβώς πάνω στην ώρα. 14.00 και μόλις έριχναν τις πρώτες βόμβες: «Αrmorist», «Roten to the core» και μπήκα αμέσως στο κλίμα χωρίς ζέσταμα. 

Αντιπροσωπευτικοί δυναμίτες ήταν εκεί και στην συνέχεια, έτσι «Ηammerhead», «Elimination» και «Feel the fire» αποδόθηκαν άριστα από τον Βοbby αλλά και τους υπολοίπους ενώ το «Fuck you», ίσως το σήμα κατατεθέν του γκρουπ στα ΄80s, έκλεισε την σύντομη αλλά πολύ καλή τους εμφάνιση. Προσωπικά θα ήθελα και κομμάτια από το αγαπημένο μου «Horroscope» αλλά ως «σκοτεινό» άλμπουμ ίσως δεν ταίριαζε στο ΄80s raw thrash ύφος της πολύ σύντομης εμφάνισής τους ειδικά το καταμεσήμερο.

Saxon

Πόσο απίστευτο είναι αυτό το γκρουπ τελικά! Από την πρώτη νότα ως την τελευταία μια καλοκουρδισμένη μηχανή που πετάει κεραυνούς. «Power And The Glory», «Princess Of The Night», «Denim And Leather» και «Wheels Of Steel», τα παλιά διαμάντια αναμειγνύονται με τις πρόσφατες αλλά επίσης πολύ καλές στιγμές τους όπως τα «Sacrifice» και «Battalions Of Steel». Ο δε θεούλης Bifford σε κάποια στιγμή έφαγε στην κυριολεξία το χαρτί με την λίστα των τραγουδιών και ζήτησε από το κοινό να τους πεί ποια θέλουν να παίξουν! Οι Saxon θα είναι πάντοτε από τις μπάντες που πρέπει να δεις όσες φορές και αν το ‘χεις κάνει ήδη.

Φεύγω από την Mainstage 2 για ένα μεσημεριανό καφέ στο τεράστιο κιόσκι πιο πίσω. Ο καιρός έχει φτιάξει για τα καλά και επιτέλους θυμίζει λίγο καλοκαίρι αν και κάπως έτσι είναι η άνοιξη στην Ελλάδα. Απολαμβάνω τον, παραδόξως καλό εσπρέσο για τα μη-ελληνικά δεδομένα, ακούγοντας Tremonti από μακριά. Όχι και μεγάλος fan του γκρουπ και του είδους αλλά ομολογώ ότι ο ήχος ήταν φανταστικός και δεν μπορούσες να μείνεις αδιάφορος στον ρυθμό και την ενέργεια που εξέπεμπε από το mainstage 1.

Anthrax

Ηταν η 3^η φορά που θα έβλεπα τους βετεράνους και πρωτοπόρους του thrash και καθόλου δεν θα με χαλούσε αυτό. Τι να πούμε για τον «τρελό Ινδιάνο» Belladona. H ενέργειά του ξεχείλιζε όπως και των υπόλοιπων του γκρουπ. 

Ο επίσης θεούλης Ian Scott έσπερνε solos ενώ ο Charle Benante απέδειξε περίτρανα πως αξίζει να βρίσκεται στο πάνθεον των κορυφαίων του είδους! «Indians», «caught in a mosh» και «Antisocial» ήταν εκεί και μας έκαναν να ξοδέψουμε αρκετή από την ενέργειά μας ενώ απολαύσαμε τα «Breathing Lightning», «Evil Twin» και «You gotta believe» από το πολύ καλό «For all Kings» που κυκλοφόρησε φέτος. 50 λεπτά είναι λίγα για Anthrax αλλά δεν γίνεται και αλλιώς…

Sacred Reich

Aυτά είναι. Κρατάς μικρό καλάθι περιμένοντας λίγα από τους «μεσήλικες» οld school thrasers και αυτοί σε στέλνουν αδιάβαστο στην 1^η τάξη. Ειδικά βλέποντας έναν αρκετά ευτραφή Phil Rind, που ομολογώ δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω στην αρχή, είχα αμφιβολίες για την απόδοση του γκρουπ και κατά πόσο θα μπορούσαν να μας μεταδώσουν την ενέργεια και το feeling των late ‘80s-early ‘90s όπου και ήταν στο peak της πορείας τους. Αμ δε! Πάρε στο κεφάλι «American Way», «Death Squad» (τι εισαγωγάρα!) , «Οne nation», «Love hate», «Ignorance», «Crimes against humanity», «Who’s to blame» και η κλασική τους διασκευή «War Pigs» μας έφεραν ακριβώς σε εκείνη την εποχή με όλο το συναίσθημα που συνεπάγεται.

 Βέβαια δεν γλυτώσαμε και την αναφορά στο αμφιλεγόμενο «Heal» αλλά το ομώνυμο και «Blue suit, brown shirt» από αυτό ομολογώ ότι live δεν ήταν και άσχημα…Ένα «Surf Nicaragua» πάντως ήταν ότι πρέπει για το κλείσιμο αφήνοντας μας με τις καλύτερες εντυπώσεις! Α! Μην ξεχάσω να αναφέρω και τον 40+ πατέρα αγκαλιά με τον σχεδόν 5χρονο γιο του να χοροπηδάνε παραδίπλα μου στην μεγαλύτερη διάρκεια του live. Respect.

Iron Maiden

Βγαίνοντας από την κλειστή Marquee stage γεμάτος, προχωρώ χαλαρά προς την Main stage για τους θρυλικούς Headliners της ημέρας. Εκεί διαπίστωσα την ανυπομονησία και την κάψα που καεί ακόμη τον κόσμο για τους Μaiden. 200+ μέτρα από την σκηνή λοιπόν και δεν κουνιόταν κουνούπι. Σαρδέλες όλοι. Στις απέλπιδες προσπάθειες μου να μετακινηθώ το δυνατόν πιο μπροστά πλακωνόμουν συνεχώς με μεθυσμένους Βέλγους που δυσανασχετούσαν με την πρόθεσή μου να περάσω παραμερίζοντας τους ελαφρώς. Έτσι λοιπόν αρκέστηκα στο να τους δω από σχετικά μακριά. Τι να πεις για τους Μaiden τελικά, από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Από τον κυριολεκτικά αγέραστο Dickinson που ακούγεται στ’αληθεια όπως πριν 30 χρόνια χοροπηδώντας και τρέχοντάς χιλιόμετρα πάνω στην τεράστια σκηνή? Από τον πορωμένο Harris που τραγουδά ανελλιπώς όλα τα κομμάτια ενώ μας πυροβολεί συνεχώς με το μπάσο του? Από την μορφάρα McBrain που παιζει ακόμη σαν έφηβος? Ή μήπως από το κιθαριστικό τρίδυμο των Gers/Smith/Murray που ακουγόντουσαν σαν καλοκουρδισμένο σύνολο συνεχώς! Το show ειχε ότι περίμενε ενας οπαδός και πολλά περισσότερα. Με έναν φανταστικό Eddie βγαλμένο από το book of souls που ενώ «πάλευε» με όλα τα μέλη του γκρουπ τελικά ο Bruce κατάφερε στο τέλος να του ξεριζώσει την καρδιά και να την πετάξει στο κοινό, χα χα! 

Το setlist περιλάμβανε περισσότερα κομμάτια από το νέο άλμπουμ για το οποίο ομολογώ ότι δεν πετάω και την σκούφια μου ενώ με ενθουσίασε η προσθήκη μετά από 7 χρόνια του «children of the damned». Το «Hallowed be thy name» θα μας φέρνει ανατριχίλες όσες εκατομμύρια φορές και να το ακούσουμε ενώ τα «wasted years» και πιο πολύ το «Iron Maiden» ήταν εκεί για να δώσουν το street κλίμα του ανάβλυζε το γκρουπ στα ‘80s. Δυο γεμάτες ώρες επι σκηνής και εννοείται δεν καταλάβαμε πως πέρασαν. Κορυφαία σκηνική παρουσία, άψογες εκτελέσεις, εντυπωσιακά εφέ και φοβερή ενέργεια που περνούσε στο κοινό (110.000 ήταν όπως μας ανακοίνωσε ο Bruce!) , έκαναν για άλλη μια φορά τους Maiden να φαίνονται βασιλιάδες των Live!

Twisted Sister

23.00 και η διπλανή σκηνή mainstage2 είναι έτοιμη για το αποχαιρετιστήριο live του Dee Snider και της παρέας του την οποία πλαισιώνει και ο κορυφαίος ντράμερ Mike Portnoy. Ευτυχώς αραίωσε κάπως ο κόσμος και έτσι μπόρεσα να πλησιάσω περισσότερο την σκηνή.

 Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο απολαυστικοί θα ήταν οι Sister καθώς ήταν η 1^η φορά που θα τους έβλεπα. Λαλίστατος ο Dee o οποίος αναφερόταν συνεχώς στην αληθινή μουσική και την βιομηχανία θεάματος όπου πολλά γίνονται για το χρήμα. Μας έλεγε σε όλους τους τόνους ότι αυτή ήταν πραγματικά η τελευταία περιοδεία του γκρουπ και δεν θα υποκύψει σε εμπορικά κόλπα τύπου Scorpions κτλ. (….) Πολύ καλή η σκηνική παρουσία αλλά και η ουσία που ήταν η μουσική. Όλοι οι δυναμίτες που αγαπήσαμε ήταν φυσικά εκεί. «The Kids Are Back», «Like a knife in the back», «Υοu can’t stop rock’n’roll», «Ι am, I’m me», «Ι wanna rock», «under the blade», «We’re not gonna take it» με το οποίο ο κόσμος πορώθηκε και αυτό έκανε τον Snider να συνεχίζει να το τραγουδά για 8-9 λεπτά σχεδόν ενώ έκλεισε με το «SMF» αφήνοντας μας με μια γλυκόπικρη γεύση από μια μεγαλειώδη εμφάνιση την οποία προφανώς δεν θα ξαναδούμε.

Λίγα λεπτά μετά τη 1.00 το βράδυ και αναλογιζόμουν πόσο γεμάτο και χορταστικό φεστιβάλ ήταν στο οποίο δεν έλλειπε τίποτα, απεναντίας ήθελε αντοχή για να παρακολουθήσεις τόσα πολλά γκρουπ από νωρίς το πρωί ώς αργά το βράδυ. Βέβαια με όλα αυτά επι σκηνής η σωματική κούραση δεν υπάρχει σαν δεδομένο στον εγκέφαλο ο οποίος έγινε αρκετά πλουσιότερος. Εως την επόμενη φορά λοιπόν, Vaarwel !