Το συναίσθημα δεν αρκεί τελικά...
✪✪✫✫✫✫
Πολυαναμενόμενο άλμπουμ από τον υπέρτατο Οzzy, δέκα χρόνια αναμονής δεν είναι και λίγα. Αξιζε; Δυστυχώς δεν θα το έλεγα και η απογοήτευση ήταν αναμενόμενη από μέρους μου τουλάχιστον. Δεν περιμένω τον Οζζαρο να βγάλει ένα Ultimate sin II ούτε να πετύχει ένα heavy metal re-invention αλλά ένα αξιοπρεπές άλμπουμ όπως π.χ. πολύ επιτυχώς έκαναν οι Priest με τον τελευταίο τους υπερδυναμίτη «Firepower» (μετα απο ομολογουμένως αλλεπάλληλες νερόβραστες πατάτες βεβαίως βεβαίως…)
Συγκινητικό μεν το «Under the graveyard» και θα ήταν ακόμη καλύτερο εάν δεν είχε τα εκνευριστικά κλισέ "οοο οοοοο οοοο" στο ρεφρέν που δίνουν την εντύπωση ενός πολύ φτιαχτού γεμίσματος που να ταιριάζει με την ροή του κομματιού/στίχων.
Τι άλλο βρίσκουμε στο Ordinary man ; Νερόβραστες μπαλάντες όπως το ομώνυμο, αδιάφορες συνεργασίες με ράπερ με αμφίβολο αποτέλεσμα (μένεις άφωνος όταν το ακούς το "Take What You Want" …), μέτριες συνθέσεις που επικαλούνται το συναίσθημα το οποίο από μόνο του δεν αρκεί φυσικά.
Αδιαμφισβήτητα κορυφαία στιγμή του δίσκου η κομματάρα «Scary little green man» το οποίο όμως αποτελεί τον κούκο που δεν φέρνει την άνοιξη, ακριβώς όπως έκανε 10 χρόνια πριν με το φοβερό «Let Me Hear You Scream» από το «Scream».
Το τέρμα Σαμπαθικό «Straight to hell» ειναι το 3ο και στο νήμα καταϊδρωμένο από τα διασωθέντα του δίσκου αλλά πολύ κλισέ ως σύνθεση όπου σου δίνει την εντύπωση οτι είναι filler του «13» των γιγάντων.
Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, ως μουσική δημιουργία δεν απέχουν και πολύ από την μετριότητα δυστυχώς....
Εν κατακλείδι, είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι επιβεβαίωσε το κανόνα που θέλει όλους τους βετεράνους να μην μπορούν να βγάλουν ούτε καν ενα μέτριο δίσκο στην δύση της καριέρας τους χωρίς να σημαίνει οτι περιμένουμε από αυτούς να ανακαλύψουν νέα μουσική. Εύχομαι ο Μadman να μην έχει πει την τελευταία του λέξη…
✪✪✫✫✫✫
Πολυαναμενόμενο άλμπουμ από τον υπέρτατο Οzzy, δέκα χρόνια αναμονής δεν είναι και λίγα. Αξιζε; Δυστυχώς δεν θα το έλεγα και η απογοήτευση ήταν αναμενόμενη από μέρους μου τουλάχιστον. Δεν περιμένω τον Οζζαρο να βγάλει ένα Ultimate sin II ούτε να πετύχει ένα heavy metal re-invention αλλά ένα αξιοπρεπές άλμπουμ όπως π.χ. πολύ επιτυχώς έκαναν οι Priest με τον τελευταίο τους υπερδυναμίτη «Firepower» (μετα απο ομολογουμένως αλλεπάλληλες νερόβραστες πατάτες βεβαίως βεβαίως…)
Συγκινητικό μεν το «Under the graveyard» και θα ήταν ακόμη καλύτερο εάν δεν είχε τα εκνευριστικά κλισέ "οοο οοοοο οοοο" στο ρεφρέν που δίνουν την εντύπωση ενός πολύ φτιαχτού γεμίσματος που να ταιριάζει με την ροή του κομματιού/στίχων.
Τι άλλο βρίσκουμε στο Ordinary man ; Νερόβραστες μπαλάντες όπως το ομώνυμο, αδιάφορες συνεργασίες με ράπερ με αμφίβολο αποτέλεσμα (μένεις άφωνος όταν το ακούς το "Take What You Want" …), μέτριες συνθέσεις που επικαλούνται το συναίσθημα το οποίο από μόνο του δεν αρκεί φυσικά.
Αδιαμφισβήτητα κορυφαία στιγμή του δίσκου η κομματάρα «Scary little green man» το οποίο όμως αποτελεί τον κούκο που δεν φέρνει την άνοιξη, ακριβώς όπως έκανε 10 χρόνια πριν με το φοβερό «Let Me Hear You Scream» από το «Scream».
Το τέρμα Σαμπαθικό «Straight to hell» ειναι το 3ο και στο νήμα καταϊδρωμένο από τα διασωθέντα του δίσκου αλλά πολύ κλισέ ως σύνθεση όπου σου δίνει την εντύπωση οτι είναι filler του «13» των γιγάντων.
Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, ως μουσική δημιουργία δεν απέχουν και πολύ από την μετριότητα δυστυχώς....
Εν κατακλείδι, είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι επιβεβαίωσε το κανόνα που θέλει όλους τους βετεράνους να μην μπορούν να βγάλουν ούτε καν ενα μέτριο δίσκο στην δύση της καριέρας τους χωρίς να σημαίνει οτι περιμένουμε από αυτούς να ανακαλύψουν νέα μουσική. Εύχομαι ο Μadman να μην έχει πει την τελευταία του λέξη…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου